مست و هشیار

مست و هشیار

محتسب، مستی به ره دید و گریبانش گرفت

مست گفت ای دوست، این پیراهن است، افسار نیست

دست طمع چو پیش کسان

دست طمع چو پیش کسان می‌کنی دراز

پل بسته‌ای که بگـذری از آبـروی خویـش

صائب تبریزی

اظهار عجز پیش ستمگر

اظهار عجز پیش ستمگر ز ابلهی است

اشـک کبـاب باعث طغیـان آتـش است

صائب تبریزی

تهمت سرمه

تهمت سرمه به آن چشم سیه، عین خطاست

سرمه گردیست کـه خیـزد ز صـف مژگانش

صائب تبریزی

کلید داری کعبه

کلیـد داری کعبه نشـانه حـق نیست

کسی ست حق، که در آن بی‌ کلید می‌آید

حسن بیاتانی

خدا یکی و یار یکی

دوئی به مذهب فرمانبران عشق خطاست

خــدا یـکی و محـبّـت یـکی و یـار یـکی

نثاری تبریزی

شرط اول قدم

در ره منـزل لیلی که خطـرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

حضرت حافظ جان

کِی باشـد و کِی باشـد و کِی باشد و کِی؟

کِی باشـد و کِی باشـد و کِی باشد و کِی؟

مِی باشـد و مِی باشـد و مِی باشـد و مِی

من باشـم و من باشـم و من باشـم و من

وِی باشد و وِی باشد و وِی باشد و وِی

رها رها رها من

نه بسته‌ام به کس دل، نه بسته کس به من دل

چــو تختـــه پاره بـر مــــوج، رهــا رهــا رهــا مـن

سیمین بهبهانی

شعر ابوعلی سینا در مدح مولا علی

ابوعلی (حسین) سینا

در مدح امیرالمؤمنین

مولا علی علیه السلام

 

 

بگردون ابرش از رحمت برآمد از دل دریا

که دریا شد از آن صحرا که صحرا شد از آن دریا

از اهل دلی، خود تو بگوی

ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی

من نگویم چه کن از اهل دلی، خود تو بگوی

حضرت حافظ جان

حلال تو حرام ما

گر خونِ ما به پای تو ریزد، حلال تو

ور خونبها به غیر تو باشد، حرام ما

شهریار

وای بـر احوالِ بــرگِ بی درخت

بر درخت زنده، بی برگی چه غم؟

وای بـر احوالِ بــرگِ بی درخت

شفیعی کدکنی

لبت نه گوید و پیداست می گوید دلت آری

لبت نه گوید و پیداست می گوید دلت آری ...

که این سان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری

گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل

و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

سعدی

جواب تلخ گویی تو بدین شکردهانی

کرم کردی به دشنام ام ، به نفرینت دعا گویم

جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا را

حافظ

دلم از تو چون برنجد که به وهم درنگنجد

که جواب تلخ گویی تو بدین شکردهانی

سعدی

آب را سنگ کردن

سنگ را آب کردن

کار عشق است

آب را سنگ کردن

شاهکار صمیمانه کیست؟

سید علی میرافضلی

عهد صحبت

دو دوست قدر شناسند عهد صحبت را

که مدتی بگسستند و باز پیوستند

شیخ اجل سعدی

ز جانت دوستتر دارم

به جانت کاز میان جان ز جانت دوست تر دارم

به حق دوستی جانا که باور دار سوگندم

شیخ اجل سعدی

منم آن سوسن وحشی که به ویرانه دمید

جلوه ها کردم و نشناخت مرا اهل دلی

منم آن سوسن وحشی که به ویرانه دمید

رهی معیـّری