فرزند مرا عشق بیاموز و دگر هیچ

روح پدرم شاد که می‌گفت به استاد

فرزند مرا عشق بیاموز و دگر هیچ

ملک الشعراء بهار

نمی‌دانم که دردم را سبب چیست؟

نمی‌دانم که دردم را سبب چیست؟

همی دانم که درمانم تویی بس

مراغه‌ای

گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم

گر بدی گفت حسودی و رفیقی رنجید

گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم

حافظ

بدیدم و مشتاق‌تر شدم

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق

ساکن شود؛ بدیدم و مشتاق‌تر شدم

سعدی

پادشاهی کنم آر بنده "خویشت" خوانی

بندگان را نبود جز غم آزادی و من

پادشاهی کنم آر بنده "خویشت" خوانی

سعدی

کی بود؟ کجا رفت؟ چرا بود؟ چرا نیست؟

آزرده دل از کوی تو رفتیم و نگفتی

کی بود؟ کجا رفت؟ چرا بود؟ چرا نیست؟

عید رخسار تو کو؟

عید رخسار تو کو؟ تا عاشقان

در وفایت، جان خود قربان کنند

حافظ

ای کاروانِ عمر که بیهوده می‌روی

ای کاروانِ عمر که بیهوده می‌روی

بس کن که خاطرم ز صدای جرس گرفت

علی اشتری

اگر پند خردمندان به شیرینی نیاموزی

اگر پند خردمندان به شیرینی نیاموزی

فلک آن پند را روزی، به تلخی‌ات بیاموزد

صائب

دیگران را خِرَد آموخت مرا مجنون کرد

روز اول که به استاد سپردند مرا / دیگران را خِرَد آموخت مرا مجنون کرد

آغوش تو را چه‌کار کردند عمو؟

یاد آور لحظه‌های دردند عمو / شبهای اسیری‌ام، چه سردند عمو

دیشب سر نی، فقط سرت را دیدم / آغوش تو را چه‌کار کردند عمو؟

جواد منفرد

در دل دوزخ، بهشت جاودان داریم ما

یاد رخسار تو را در دل، نهان داریم ما / در دل دوزخ، بهشت جاودان داریم ما

صائب

باید خدا هم با خودش روراست باشد

باید خدا هم با خودش روراست باشد / وقتی که می داند خدای هیچ کس نیست

نجمه زارع

دو خط موازی فقط هم مسیرند

دو خط موازی رسیدن ندارند / دو خط موازی فقط هم مسیرند

این غُصه هم سر آید

گفتم زمان عشرت دیدی که چون سر آمد / گفتا خموش حافظ، کاین غُصه هم سر آید

حافظ

یوسف ترین شدی و سر کوچه آمدی

یوسف ترین شدی و سر کوچه آمدی / ما بی کلاف نیز خریدارتر شدیم

کاری نمی کنیم ولی مُزد می دهی / هربار کآمدیم بدهکارتر شدیم

"لات" بی سر و پا را

تبر به دوش به دنبال خویش می گردم / که بشکنم مگر این "لات" بی سر و پا را

ما را در این مقایسه بی آبرو مکن

در چشم دیگران منشین در کنار من / ما را در این مقایسه بی آبرو مکن

حافظ

من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم

دور شو از برم ای زاهد و بیهوده مگوی / من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم

حافظ

ز خاطر بردن ذکر سجود

مَبَر از پینه‌ی پیشانی من / گمان بر رتبه‌ی عرفانی من

ز خاطر بردن ذکر سجود است / دلیل سجده‌ی طولانی من