بر لب بی ‌خنده باید جای خندیدن گریست

زندگـی بـی عشق گر باشـد لبـی بـی خنـده است / بر لب بـی ‌خنـده بایـد جای خندیـدن گریــست

کتاب ارمیا ، رضا امیرخانی

علم می گوید ماهی به خاطر دور شدن از آب به دلایل طبیعی می میرد. اما هر کس یک بار بالا و پایین پریدن ماهی را دیده باشد تصدیق میکند که ماهی از بی آبی به دلیل طبیعی نمی میرد. ماهی به خاطر بی آبی خودش را می کشد! خشم... عجز... تنهایی... این ها لغاتی علمی نیستند. ارمیا ماهی بی دست و پای حلال گوشتی شده بود روی زمین!

کتاب ارمیا ، رضا امیرخانی

پیچیده شمیمت همه جا ای تَنِ بی سر

پیچیده شمیمت همه جا ای تَنِ بی سر

چون شیشه‌ی عطری که درش گم شده باشد

شقُّ القَمر از لشکرِ ابلیس

ابروی تَرک خوردهٔ عبّاس ... خدایا!

شقُّ القَمر از لشکرِ ابلیس، بعید است

علیرضا بدیع

خم نخواهد کرد حتی بر بلند دار سر / هر کسی بالا کند با نیت دیدار سر (محمد زارعی)

خم نخواهد کرد حتی بر بلند دار سر

هر کسی بالا کند با نیت دیدار سر

هر زمان یک جور باید عشق را ابراز کرد

چون تو که هر بار دل می‌دادی و این بار سر

عشق! آری عشق وقتی سر بگیرد، می‌رود

بر سر دروازه‌ها سر، بر سر بازار سر

ای شکوه ایستا! نگذار بر دیوار دست

تا جهان نگذارد از دست تو بر دیوار سر

کاشف‌الاسرار می‌خواهد گره‌گیسوی عشق

خوش به هم پیچیده است این رشته بسیار سر

لیلةالقدر است این افتاده در گودال، ماه

مطلع‌الفجر است این برکرده از نیزار سر

در مسیر وصل سر از پا اگر نشناختی

می‌کند پندار پا تا می‌کند رفتار سر

حاصل مرگ گل سرخ است عطر ماندگار

پس ملالی نیست از گل می‌بُرد عطار سر

شمع بی سر زنده می‌ماند که من باور کنم

روی دوش مرد گاهی می‌شود سربار سر

جای دارد صبح بگذارند نام شام را

چون که دیگر می‌شود خورشیدِ شامِ تار، سر

چون طلب کرده‌ست از اهل وفا دلدار دل

در طبق با عشق اهدا می‌کند سردار سر

دل به یک دست تو دادم سر به دست دیگرت

زیر سر بگذار دل یا زیر پا بگذار سر

العطش گفتی ولی آب از سر دنیا گذشت

یک نفس آخر کشیدی جام را انگار سر

زندگی یعنی عبادت، زندگی یعنی نماز

مرگ یعنی والسلام از سجده‌ات بردار سر

آسمان! از ماه بالاتر نبر خورشید را

نیزه را پایین بیاور، نیست یار از یار سر

شعر خوانی آقای محمد زارعی

دیدار شاعران ۹۶

رهبر انقلاب: آن بیت عطار را بخوانید... یک «اگر» یا «گر» کم دارد.

محمد زارعی: به دیده‌ی منت!

مریز آبروی سرازیر ما را / به ما بازده نان و انجیر ما را (محمد کاظم کاظمی)

مریز آبروی سرازیر ما را

به ما بازده نان و انجیر ما را

 

خدایا اگر دستبند تجمّل

نمی‌بست دست کمانگیر ما را

 

کسی تا قیامت نمی‌کرد پیدا

از آن گوشه کهکشان تیر ما را

 

ولی خسته بودیم و یاران همدل

به نانی گرفتند شمشیر ما را

 

ولی خسته بودیم و می‌برد توفان

تمام شکوه اساطیر ما را

 

طلا را که مس کرد، دیگر ندانم

چه خاصیتی بود اکسیر ما را

محمد کاظم کاظمی

آری آن جلوه که فانی نشود، نور خداست

دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد

آری آن جلوه که فانی نشود، نور خداست

السلام علیک یا اباعبدالله الحسین(ع)

هله ای مجلی عارفان تو چه مطلعی تو چه منظری (میرزا فتح الله قدسی متخلص به فواد کرمانی)

نه مراست قدرت آنکه دم زنم از جلال تو یا علی

نه مرا زبان که بیان کنم صفت کمال تو یا علی

شده مات عقل موحدین همه در جمال تو یا علی

چو نیافت غیر تو آگهی زبیان حال تو یا علی

نبرد به وصف تو ره کسی مگر از مقال تو یا علی

هله ای مجلی عارفان تو چه مطلعی تو چه منظری

هله ای موله عاشقان تو چه شاهدی تو چه دلبری

که ندیده ام به دو دیده ام چو تو گوهری چو تو جوهری

چه در انبیاء چه در اولیاء نه تورا عدیلی و همسری

به کدام کس مثلت زنم که بود مثال تو یا علی

ادامه این شعر زیبا رو در ادامه مطلب بخونید …

توئی آنکه غیر وجود خود به شهود و غیب ندیده ای

همه دیده ای نه چنین بود شه من تو دیده دیده ای

فقرات نفس شکسته ای سبحات وهم دریده ای

ز حدود فصل گذشته ای به صعود وصل رسیده ای

ز فنای ذات به ذات حق بود اتصال تو یا علی

چو عقول و افئده را نشد ملکوت سر تو منکشف

زبیان وصف تو هرکسی رقم گمان زده مختلف

همه گفته اند و نگفته شد زکتاب فضل تو یک الف

فصحای دهر به عجز خود ز ادای وصف تو معترف

بلغای عصر به نطق خود شده اند لال تو یا علی

توئی آنکه در همه آیتی نگری به چشم خدای بین

توئی آنکه از کشف الغطا  نشود تورا  زیاده یقین

شده از وجود مقدست همه سرکنز خفا مبین

زچه رو دم از انا ربکم نزنی بزن به دلیل این

که به نور حق شده منتهی شرف کمال تو یاعلی

توئی آنکه مستی ماخلق شده بر عطای تو مستدل

ز محیط جود تو منتشر قطرات جان , رشحات دل

به دل تو چون دل عالمی دل عالمی شده متصل

نه همین منم زتو مشتعل , نه همین منم به تو مشتغل

دل هرکه مینگرم در او بود اشتعال تو یا علی

به می خم تو سرشته شد گل کاس جان سبو کشان

ز رحیق جام تو سر گران سر سرخوشان دل بیهشان

به پیاله دل عارفان شده ترک چشم تو می فشان

نه منم زباده عشق تو هله مست و بیدل و بی نشان

همه کس چشیده به قدر خود ز می زلال تو یا علی

توئی آنکه سدره منتهی بودت بلندی آشیان

رسد استغاثه قدسیان به درت ز لانه بی نشان

به مکان نیایی و جلوه ات به مکان زمشرق لا مکان

چو به اوج خود رسیده ای ز علو قدر و سموشان

همه هفت کرسی و نه طبق شده پایمال تو یا علی

نه همین بس است که گویمت به وجود جود مکرمی

نه همین بس است که خوانمت به ظهور فیض مقدمی

تو منزهی ز ثنای من که در اوج قدس قدم نهی

به کمال خویش معرفی به جلال خویش مسلمی

نه مراست قدرت آنکه دم زنم از جلال تو یا علی

توئی آنکه میم مشیتت زده نقش صورت کاف و نون

فلک و زمین به اراده ات شده بی سکون شده با سکون

به کتاب علم تو مندرج بود آنچه کان و ما یکون

توئی آن مصور ما خلق که من الظواهر و البطون

بود این عوالم کن فکان , اثر فعال تو یاعلی

تو همان درخت حقیقتی که دراین حدیقه دنیوی

ز فروغ نور تو مشتعل شده نار نخله موسوی

انا ربکم تو زنی و بس به لسان تازی و پهلوی

زتو در لسان موحدین بود این ترانه معنوی

که انا الحق است به حق حق ثمر نهال تو یا علی

توئی آن تجلی ذوالمنن که فروغ عالم و آدمی

زبروز جلوه ما خلق به مقام و رتبه مقدمی

هله ای مشیت ذات حق که به ذات خویش مسلمی

به جلال خویش مجللی ز نوال خویش منعمی

همه گنج ذات مقدست شده ملک و مال تو یا علی

تو چه بنده ای که خدائیت زخداست منصب و مرتبت؟

رسدت زمایه بندگی که رسی به پایه سلطنت

احدی نیافت ز اولیاء چو تو این شرافت و منزلت

همه خاندان تو در صفت چو تواند مشرق معرفت

شده ختم دوره علم و دین به کمال آل تو یا علی

تو همان ملیک مهیمنی که بهشت و جنت و نه فلک

شده ذکر نام مقدست همه ورد السنه ملک

پی جستجوی تو سالکان به طریقت آمده یک به یک

به خدا که احمد مصطفی به فلک قدم نزد از سمک

مگر آنکه داشت در این سفر طلب وصال تو یا علی

توئی آنکه تکیه سلطنت زده ای به تخت موبدی

به فراز فرق مبارکت شده نصب تاج مخلدی

ز شکوه شان تو بر ملا جلوات عز ممجدی

متصرف آمده در یدت ملکوت دولت سرمدی

تو نه آن شهی که زسلطنت بود اعتزال تو یا علی

توئی آنکه ذات کسی قرین نشده است با احدیتت

توئی آنکه بر احدیتت شده مستند صمدیتت

نرسیده فردی و جوهری به مقام منفردیتت

نشناخت غیر تو هیچکس ازلیتت ابدیتت

تو چه مبدای که خبر نشد کسی از مآل تو یا علی

تو که از علایق جان و تن به کمال قدس مجردی

تو که بر سرائر معرفت به جمال انس مخلدی

تو که فانی از خود و متصف به صفات ذات محمدی

به شئون فانی این جهان نه معطلی  نه مقیدی

بود این ریاست دنیوی غم و ابتهال تو یا علی

تو همان تجلی ایزدی که فراز عرشی و لا مکان

دهد آن فواد و لسان تو ز فروغ لوح و قلم نشان

خبری زگردش چشم تو حرکات گردش آسمان

تو که رد شمس کنی عیان به یکی اشاره ابروان

دو مسخر آمده مهر و مه هله بر هلال تو یا علی

هله ای موحد ذات حق که به ذات معنی وحدتی

هله ای ظهور صفات حق که جهان فیضی و رحمتی

به تو گشت خلقت کن فکان که ظهور نور مشیتی

چو تو در مد  این علم حق زشرف مدینه حکمتی

سیلان رحمت حق بود همه از جبال تو یاعلی

بنگر فواد شکسته را به درت نشسته به التجا

به سخا و بذل تواش طمع به عطا و فضل تواش رجا

اگرش برانی از آستان کند آشیان به کدام جا؟

ز پناه ظل وسیع تو هم اگر رود برود کجا؟

که محیط کون و مکان بود فلک ظلال تو یا علی

میرزا فتح الله قدسی

متخلص به فواد کرمانی

صحرای بلا به وسعت تمام تاریخ

نپندار که تنها عاشورائیان را بدان بلا آزموده اند و لا غیر،

صحرای بلا به وسعت تمام تاریخ است.

سید شهیدان اهل قلم

شهید آقا سید مرتضی آوینی (ره)