جراحات السنان لها التئام / ولا یلتام ما جرح اللسان

وقد یرجى لجرح السیف برء / ولا برءٌ لما جرح اللسان 
جراحات السنان لها التئام / ولا یلتام ما جرح اللسان 
وجرح السیف تدمله فیبرى / ویبقى الدهر ما جرح اللسان

وَتَشرَقَ بِالقولِ الَّذی قَد أَذَعتَهُ

وَتَشرَقَ بِالقولِ الَّذی قَد أَذَعتَهُ / کَما شَرِقَت صَدرُ القَناةِ مِنَ الدَمِ

انارة العقل مکسوف بطوع الهوی

انارة العقل مکسوف بطوع الهوی / و عقل عاصی الهوی یزداد تنویراً

درخشش خرد با هواپرستی زنگار می‌گیرد (کسوف می‌کند) / و سرپیچنده از خواهش‌های نفس بر تابش عقل خویش می‌افزاید

چه غریب ماندی ای دل نه غمی، نه غمگساری نه به انتظار یاری نه ز یار انتظاری (سایه)

چه غریب ماندی ای دل

نه غمی، نه غمگساری

نه به انتظار یاری

نه ز یار انتظاری

امیر هوشنگ ابتهاج

(ه. ا. سایه)

این فقیهان که بظاهر همه اخوان همند (فیض کاشانی)

این فقیهان که بظاهر همه اخوان همند / گر به باطن نگری دشمن ایمان همند

جگر خویش و دل هم ز حسد می‌خایند / پوستین بره پوشیده و گرگان همند

تا که باشند در اقلیم ریاست کامل / در شکست هم و جوینده نقصان همند

واعظان گرچه بلیغند و سخندان لیکن / گفتن و کردن این قوم کجا آن همند

آه ازین صومعه‌داران تهی از اخلاص / کز حسد رهزن اخلاص مریدان همند

ساده‌لوحان که ندارند زادراک نصیب / رسته‌اند از همه آفات و محبان همند

زاهد و عارف و عابد همه بر درگه حق / خواجه شأنان هم و بنده و سلطان همند

خوب رویان جهان مظهر لطفند ولی / مست چشمان هم و خسته مژگان همند

دردمندان مجازی که جگر سوخته‌اند / چون نشستند بهم شمع شبستان همند

گاه سازند بهم گاه ز هم می‌سوزند / همد مانند گهی گاه رقیبان همند

اهل صورت که ندارند ز معنی خبری / همه در رشک زر و سیم فراوان همند

خویش با خویش چرا شور کند در تلخی / پنج روزی که برین مائده مهمان همند

مجلسی را که نه از بهر خدا آرایند / تا نشستند بهم رهزن ایمان همند

اهل بزمی که در آن حضرت دانائی نیست / بملاهی و مناهی همه شیطان همند

فیض خاموش ازین حرف سخن کوته کن / از گروهی که در ایمان همه اخوان همند

فیض کاشانی

آن همه فریاد آزادی زدید فرصتی افتاد و زندانبان شدید (سایه)

آن همه فریاد آزادی زدید

فرصتی افتاد و زندانبان شدید

امیرهوشنگ ابتهاج

(ه. ا. سایه)

ما از نژاد آتش بودیم همزاد آفتاب بلند اما با سرنوشت تیره ی خاکستر (سایه)

ما از نژاد آتش بودیم

همزاد آفتاب بلند اما

با سرنوشت تیره ی خاکستر

امیرهوشنگ ابتهاج

(ه. ا. سایه)

بشنو، ای جلاد! و مپوشان چهره با دستان خون آلود! می شناسندت به صد نقش و نشان مردم. (سایه)

بر سواد سنگفرش راه

با تمام خشم خویش

با تمام نفرت دیوانه وار خویش

می کشم فریاد:

ای جلاد!

ننگت باد!

 

آه هنگامی که یک انسان

می کشد انسان دیگر را،

می کشد در خویشتن

انسان بودن را.

 

بشنو ای جلاد!

می رسد آخر روز دیگر گون:

روز کیفر،

روز کین خواهی،

روز با آوردن این شوره زار خون.

 

زیر این باران خونین

سبز خواهد گشت بذر کین.

وین کویر خشک

بارور خواهد شد از گلهای نفرین.

 

آه هنگامی که خون از خشم سرکش

در تنور قلبها می گیرد آتش،

برق سرنیزه چه ناچیزست!

و خروش خلق

هنگامی که می پیچد

چون طنین رعد از آفاق تا آفاق،

چه دلاویز است!

 

بشنو ای جلاد!

می خروشد خشم در شیپور،

می کوبد غضب بر طبل،

هر طرف سر می کشد عصیان

و درون بستر خونین خشم خلق

زاده می شود طوفان.

 

بشنو، ای جلاد!

و مپوشان چهره با دستان خون آلود!

می شناسندت به صد نقش و نشان مردم.

می درخشد زیر برق چکمه های تو

لکه های خون دامنگیر.

و به کوه و دشت پیچیدست

نام ننگین تو با هر مرده باد خاق کیفر خواه.

و به جا ماندست از خون شهیدان

بر سواد سنگفرش راه

نقش یک فریاد:

ای جلاد!

ننگت باد!

رشت - مرداد 1331

هَوِیَ نَاقَتِی خَلْفِی وَ قُدَّامِی الْهُوِیِّ فَإِنِّی وَ إِیَّاهَا لمختلفان

هَوِیَ نَاقَتِی خَلْفِی وَ قُدَّامِی الْهُوِیِّ

فَإِنِّی وَ إِیَّاهَا لمختلفان

اللیل و الخیل و البیداء تعرفنی (متنبی)

اللیل و الخیل و البیداء تعرفنی / و السیف و الرمح و القرطاس و القلم

 

المتنبی

فـَوَدُدت تقبیل السُیوُف لَانَها / لَمِعَتْ کَبارِقِ ثَغْرِکَ الُمتَبَسِّمِ (عنترة بن شداد بن قراد العبسی)

وَلَقَد ذَکَرتُک وَالرماحُ نواهل / مِنّی و بیض الهند تَقطُرُ مِن دَمی

تو را یاد آوردم؛ آن‌گاه که نیزه‌ها، از خون من سیراب بودند /  و از شمشیرهای هندی، خون من می‌چکید.

 

فـَوَدُدت تقبیل السُیوُف لَانَها / لَمِعَتْ کَبارِقِ ثَغْرِکَ الُمتَبَسِّمِ

سپس خواستم شمشیرها را ببوسم، چراکه ... / می‌درخشید، همچون درخشش دندان‌های تو، آن‌گاه که می‌خندی.

 

عنترة بن شداد بن قراد العبسی

«نظرتان مایه ی دلگرمی ست»

«نظرتان مایه ی دلگرمی ست»

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند ...

آیا بود که گوشه ی چشمی به ما کنند ؟

حافظ

فتنه شاید روزگاری اهل ایمان بوده باشد (مهدی جهاندار)

فتنه شاید روزگاری اهل ایمان بوده باشد

آه این ابلیس شاید روزی انسان بوده باشد

فتنه شاید در لباس میش، گرگی تیز دندان

در لباسی تازه شاید فتنه چوپان بوده باشد

فتنه شاید کنج پستوی کسی لای کتابی؛

فتنه لازم نیست حتماً در خیابان بوده باشد

فتنه شاید در صف صفِین می جنگیده روزی

فتنه شاید در زمان شاه، زندان بوده باشد!

فتنه شاید با امام از کودکی همسایه بوده

یا که در طیّاره ی پاریس_تهران بوده باشد

فتنه شاید تابی از زلف پریشان نگاری

فتنه شاید خوابی از آن چشم فتّان بوده باشد

فتنه شاید اینکه دارد شعر می خواند برایت؛

وا مصیبت! فتنه شاید از رفیقان بوده باشد

ذرّه ای بر دامن اسلام ننشیند غباری

نامسلمانی اگر همنام سلمان بوده باشد

دوره ی فتنه است آری، می شناسد فتنه ها را

آنکه در این کربلا عبّاس ِ دوران بوده باشد

فتنه خشک و تر نمی داند خدایا وقت رفتن

 کاشکی دستم به دامان شهیدان بوده باشد

مهدی جهاندار

ای نشسته صف اول، به عدالت برخیز! (مداحی عید فطر ١٣٩٧)

آمدی و دل ما بردی و رفتی ای ماه!

با تو خوش بود سحرهای «بِکَ یا الله» [1] 

چه سحرها، چه سحرهای خوشی بود و گذشت

چه خبرها، چه سفرهای خوشی بود و گذشت

نظر لطف خدا بود که افتاد به ما

تشنگی، فرصت سیراب شدن داد به ما

یاد جوع و عطشِ روز قیامت کردیم

یاد ظهر عطش‌افروز قیامت کردیم [2] 

گفته بودم دل من! ماه شو و روشن شو

رمضان است، ز مَن‌ها بگُذر، ایمَن شو

به خدا چلّه عشق است همین سی‌روزه

می‌توان بار سفر بست همین سی‌روزه

گفته بودم که فقط چند سحر فرصت هست

چند بار ای دل من! بغض تو این ماه شکست؟

روزی‌ات شد سفری در دل شب، با مولا؟

سفری تا سحرِ «فُزْتُ وَ رَبّ» با مولا؟ [3] 

تشنگی ذکر لب ما شده بود این یک‌ماه

روزه شد روضه لبهای اباعبدالله

سوختیم آه به یاد لب عطشان حسین

یاد لبهای ترک‌خورده طفلان حسین

ای خوشا آنکه سبکبار به عید آمده است

آنکه با وعده دیدار به عید آمده است

آنکه عیدانه ز لبخند امامش دارد

چشم بر آمدن ماه تمامش دارد

تو عزیز دوجهانی و فقیریم، فقیر

یوسفا «أَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ»، تو ما را بپذیر [4] 

نوبهارا! دل پرخون چمن را دریاب

روزه‌داران فلسطین و یمن را دریاب

طاقت امت جدّت به خدا طاق شده

آه خونین‌جگرا‌ن، شعله آفاق شده

کاش آیینه دل، مات جمال تو شود

عید ما رؤیت ابروی هلال تو شود

مادران شهدا! ‌عید مبارک باشد

ای خوشا صبر شما، عید مبارک باشد

همسران شهدا! همسفران شهدا!

عید شد، می‌ر‌سد از فاطمه عیدی به شما

موسم بندگی یار مبارک باشد

مردم ای مردم بیدار! مبارک باشد

عید فطر آمده، باشیم به فکر فقرا

عید فطرآمده، «قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا» [5] 

مردم ما دلشان صبر زلالی دارد

سفره کوچکشان نان حلالی دارد

همه هستند اگر نوبت ایثار شود

پای کارند اگر موسم پیکار شود

گله‌مندند ولی حُجب و حیایی دارند

مردم ما چه گذشتی، چه وفایی دارند

ای نشسته صف اول! صف ایثار آنجاست

آن سوی «نرده»... ببین... لذت دیدار آنجاست

نکند «نرده» میان تو و مردم باشد

دردِ دل‌ها پسِ این فاصله‌ها گُم باشد

دوستان! صدق و صفای دهه شصت چه شد؟

راستی حال و هوای دهه شصت چه شد؟ [6] 

آن مدیران جوانی که جهادی بودند

بی‌تکلّف، ز همین مردم عادی بودند

شور آن شعله مگویید که خاموش شده

«اختلاس» آمده، «اخلاص» فراموش شده

ای نشسته صف اول! به عدالت برخیز

مانده بر شانه تو بار امانت برخیز

عَلم داد برافراز، که ملت هستند

دل به شاهینِ ترازوی عدالت بستند

همتت قطع ید دانه دُرشتان باشد

وای اگر دزدی از این قافله آسان باشد

وای اگر توصیه و نامه پذیرد قاضی

داد و بیداد اگر رشوه بگیرد قاضی

شکر کن، این‌همه نعمت نرود از دستت

قدر دان، فرصت خدمت نرود از دستت

صف اول، صف خدمت، صف مردم‌داری

یک نفر نیست مخاطب، همه هستند آری

گر به یک نقد رود صبر و قرارت از دست

صف اول منشین، بین جماعت جا هست

سعی کن در سعه صدر شوی پیش‌قدم

رهبری گفت که من نیز صف اولی‌ام [7] 

گوش کن قصه پرغصه بیکاران را

شِکوه کارگران و کامیون‌داران را

چه شده ارز؟ که مات‌اند همه تاجرها

نرخ مسکن چه شد؟ آه از دل مستأجرها

کاش آرام کنیم این نگرانی‌ها را

سعی ما سد کند این موج گرانی‌ها را

معدن رنج، دل کارگران است هنوز

چشم مردم به عدالت، نگران است هنوز

سنگر تو ست همین میز و امیدی ست به تو

آن سوی میزِ تو چشمان شهیدی ست به تو

گره ار وا نکنی خود گره کار مباش

برنمی‌داری اگر بار کسی، بار مباش

عید شد، آمدن عید مبارک بادت

وان مواعید که کردی، نرود از یادت [8] 

عید رسوا شدن دشمن پیمان‌شکن است

روز یکدل شدن و جشن خروش وطن است

شد عیان بر همه دنیا که چهل سال چرا

بود ورد لب ما، مرگ به تو آمریکا...

چند روزی به تو و عهد تو دادیم زمان

چند روزی محک تجربه آمد به میان

تا سیه‌روی شود هر که در او غش باشد

تا سیه‌روی شود هر که دُروغش باشد [9] 

هان! مپندار که پیمان‌شکنی آسان است

نقض این عهد میندیش که بی‌تاوان است

پنجه در پنجه مشو روبهکا! با شیران

آن که با آن طرفی، جان جهان است: ایران

یک‌شبه بر طمع خام شما پایان داد

موشک ما که در آفاق شما جولان داد

پشت گوشت بنویس این سخن، این سیلی را

که یکی گر بزنی، می‌خوری از ما ده تا [10] 

شریان‌های حیاتی جهان در کف ماست

تنگه هرمز و دریای عمان در کف ماست

صبر کن روز پریشان شدنت نزدیک است

لحظه سخت پشیمان شدنت نزدیک است

قفل تعلیق به امید خدا میشکنیم

هرچه زنجیر کشیدی همه را میشکنیم

چرخه هسته‌ای از نو به تکاپو افتد

آب رفته همه باز آید و در جو افتد

دست تو رو شد و شرّت کم و ننگت افزون

پنجه از دستکش مخملی‌ات زد بیرون [11] 

شرّ تو از سرمان کم شده حمداً لله

دشمنی‌هات مسلم شده حمداً لله

دولت ما شده هشیارتر، إن‌شاءالله

مجلس ما شده بیدارتر، إن‌شاءالله

دل به لبخند که بستیم؟ خدایا! توببخش

پای عهد که نشستیم؟ خدایا! توببخش

حیف از آن سعی و از آن آمدن و رفتن‌ها

که شده با لگد بوالهوسی باد هوا

دشمن است او، چه سگ زرد و چه روباه سیاه

دشمن است او، چه دموکرات و چه جمهوری‌خواه

باید این تجربه در «مدرسه تدریس» شود

سند محکم بدعهدی ابلیس شود [12] 

دل به لبخند که بستیم، عدو غدار است

وقت اظهار«اَشداءُ علی الکُفار» است

پس اگر ذکر تبرای کسی گشته قضا

حال فریاد کند مرگ بر آمریکا را...

گفته بودند که امضای فلان تضمین است

نه فلان ماند و نه امضاش، حقیقت این است [13] 

زان هیاهو چه به جا مانده به غیر از اسمش

جسدی مانده ز برجام و ز روح و جسمش

بوی فاسدشدنش نیز بلند است بلند

اُدکلن‌های اروپایی اگر بگذارند

اُدکلن‌های اروپایی بی‌خاصیتی

که ندارند به جز گیج شدن منفعتی

این اروپا مگر آن نیست که در سعدآباد

بست پیمان و بلافاصله دادش بر باد؟

ترس و ترساندنِ از جنگ غلط بود غلط

ترس، دروازه به تحریم گشوده‌ست فقط [14] 

مشکلی نیست که با همّت ما حل نشود

کارها کاش به برجام معطّل نشود

آنچه باعث شده تحریم شود طاقت‌سوز

اقتصادی‌ست که وابسته به نفت است هنوز

نفت ما جوهر امضا شدن تحریم است

نفت ما خونِ دمادم به تن تحریم است

تکیه بر همت خود کن که فرج خواهد شد

ما برآنیم که تحریم، فلج خواهد شد

پشت سر لشکر فرعون و مقابل، دریاست

ذره‌ای ترس به دل راه مده، حق با ماست

نیل اگر هست عصا در کف موسا هم هست

مژده «إِنَّ مَعِیَ رَبِّی» آقا هم هست [15] 

باتوام ای سند جعلی باران دیده!

موریانه‌زده! طومارِ به هم پیچیده!

ای به هر جنگ جهان، نحسی راه تو دلیل

ننگ بادا به تو و مرگ به تو اسرائیل

ای که از عمر تو جز بیست خزان برجا نیست

حرص بیهوده نخور، نام تو در فردا نیست

از سوی کرب و بلا عازم راه قدسیم

روز پیکار همه عضو سپاه قدسیم

قدس ای قدس! پی یاری تو از همه سو

میرسد لشکر پیروز "رِجالٌ صَدَقوا"

می‌رسیم از ری و بلخ و نجف و شام و حجاز

صف به صف تا که بخوانیم به صحن تو نماز

مژده ای قدس که آیات رهایی با ماست

بزن ای قلب فلسطین که صدایت زیباست

رود، آن نیست که سنگی به رهش سد نشود

رود، آن است که در راه مردّد نشود

چشم این رود چهل‌ساله‌ به دریاست هنوز

یک جهان، نهر دعا پشت سر ماست هنوز

اولین بارقه صبح سپید است امید

نفس زخمی جانباز و شهید است امید

دشمنانی که گرفتند شهید از من و تو

وای از آن دم که بگیرند امید از من و تو

دل ما مانده به پیروزی فردا روشن

دل ما روشن و راه حججی‌ها 

[1] بخشی از دعای قرآن به سر گرفتن در شب‌های قدر.

[2] اذْکُرُوا بِجُوعِکُمْ وَ عَطَشِکُمْ فِیهِ جُوعَ یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَ عَطَشَهُ. با گرسنگی و تشنگی روزه به یاد گرسنگی و تشنگی روز قیامت باشید. عیون ‏أخبار الرضا، شیخ صدوق، ج 1 ص 295 .

[3] «فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَة» کلامی است از امام علی(ع) به معنای «قسم به خداى کعبه، رستگار شدم‏» که پس از ضربت خوردن بر زبان آورده است. عالمان مختلفی از شیعه مانند سید رضی، ابن شهر آشوب و از اهل سنت مانند ابن اثیر و بلاذری این کلام را نقل کرده‌اند. تعداد اندکی از منابع متأخر تعبیر «فزت برب الکعبة» را نقل کرده‌اند.

[4] فَلَمَّا دَخَلُوا عَلَیْهِ قالُوا یا أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَیْنا إِنَّ اللَّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقِینَ ﴿یوسف، 88﴾ پس هنگامى که (مجدداً) بر یوسف وارد شدند، گفتند: اى عزیز! قحطى، ما و خاندان ما را فراگرفته و (براى خرید گندم) بهاى اندکى با خود آورده‌ایم.

[5] قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا ﴿شمس، 9﴾ به راستى رستگار شد، آن کس که نفس خود را تزکیه کرد.

[6] دهۀ شصت یعنی دهۀ اوّل پیروزی انقلاب و دهۀ حیات بابرکت امام بزرگوار. برادران و خواهران عزیز! دهۀ شصت، یک دهۀ مظلوم است؛ دهۀ تعیین‌کنندۀ در سرنوشت ایران و ایرانی، دهه‌ی فوق‌العاده مهم و حسّاس و درعین‌ حال ناشناخته و اخیراً به‌وسیلۀ برخی از بلندگوها و صاحبان بلندگوها مورد تهاجم؛ دهۀ شصت را مورد تهاجم قرار میدهند. دهۀ شصت، دهۀ آزمونهای بزرگ و دهۀ پیروزی‌های بزرگ است. بیانات مقام معظم رهبری در مراسم بیست و هشتمین سالروز رحلت حضرت امام خمینی (رحمه‌الله)، در تاریخ 
1396/03/14

[7] خود بنده هم صف اوّلی هستم. صف اوّل یک نفر نیست که؛ ما، هم مدعى بودیم و هم صف اوّلى. در آن شعر هم هست: «ما مدعیان صف اول بودیم»، ولی معلوم شد خبرها جای دیگری است؛ دیگرانی را بردند و ماها جا ماندیم. هیچ خسته نشوید. اگر بنای بر خسته‌شدن بود آنهایی که قبل از انقلاب زندان رفتند و کتک خوردند و تبعید شدند باید خسته می‌شدند. دیدار رهبر انقلاب با مداحان مراسم سوگواری حضرت اباعبدالله الحسین، در تاریخ 1396/07/09، به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان.

[8] ساقیا آمدن عید مبارک بادت / وان مواعید که کردی مرواد از یادت. مطلع غزل شمارۀ 18 دیوان حافظ.

[9] خوش بود گر محک تجربه آید به میان / تا سیه‌روی شود هر که دَرو غش باشد. بیتی از غزل شمارۀ ۱۵۹ دیوان حافظ. مصرع دوم را برخی به غیر از «در او غش» (ناصافی در آن) به صورت «دُروغش» (او را ناراستی) نیز خوانده‌اند. 

[10] امروز جوانان ما توانسته‌اند به قدرت موشکی اوّل منطقه تبدیل بشوند. دشمن میداند که اگر یکی بزند، ده تا میخورَد. پس موشک، مایۀ امنیّت و نقطۀ قوّت است. ببینید؛ دشمن روی مسئلۀ موشکی متمرکز می‌شود. عدّه‌ای هم متأسّفانه در داخل با دشمن هم‌صدا می‌شوند که «آقا چه فایده‌ای دارد؟» بیانات مقام معظم رهبری در مراسم بیست و نهمین سالگرد رحلت امام خمینی (رحمه‌الله) در تاریخ 1397/03/13

[11] می‌گویند ما به سمت ایران دست دراز کردیم. خُب، این چه جور دستی است؟ اگر دستی دراز شده باشد که یک دستکش مخمل رویش باشد، اما زیرش یک دست چدنی باشد، این هیچ معنای خوبی ندارد. بیانات مقام معظم رهبری در دیدار زائران و مجاوران بارگاه حضرت علی‌بن‌موسی الرضا(ع)، در تاریخ 1388/01/01

[12] رئیس‌جمهور در بازدید از کلاس تدریس تاریخ با موضوع برجام گفت: شما آینده‌سازان و امیدهای ما برای ادارۀ کشور هستید؛ پس قدر خود را بدانید و تلاش کنید، آموزش‌های لازم را به بهترین نحو فرا بگیرید. وی ابتدا در زنگ تاریخ یکی از این کلاس‌ها که دبیر در حال تدریس مبحث برجام بود، حضور یافت و پس از طرح سؤالاتی دربارۀ کم و کیف وضعیت تحصیلی دانش‌آموزان و اطلاع یافتن از اینکه دانش‌آموزان در حال فرا گرفتن مبحث برجام در درس تاریخ هستند، از یکی از دانش‌آموزان خواست که دربارۀ آنچه فرا گرفته‌است، توضیحاتی بدهد. گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی ریاست‌جمهوری از بازدید روحانی از کلاس تدریس تاریخ با موضوع برجام در تاریخ 1394/11/21

[13] جان کری، وزیر امور خارجۀ آمریکا تعهد داده است که مصوبۀ جدید سنا بر اجرای برجام تأثیر نخواهد گذاشت و نامۀ وزیر امور خارجۀ آمریکا تضمین‌کنندۀ اجرای برجام در مسیر اصلی آن است. گفتگوی زندۀ عباس عراقچی، معاون وزیر امور خارجۀ کشور، با شبکۀ یک سیمای جمهوری اسلامی ایران، در تاریخ 1394/08/30

[14] گاهی می‌شنویم و در گذشته شنفته‌ایم که بعضی‌ها فرض کنید گفته‌اند «ما که آمدیم مسئولیّت پیدا کردیم، توانستیم سایۀ جنگ را از سر کشور [برداریم]»؛ نه، این حرفها، حرفهای درستی نیست؛ از بنده بشنوید، آنچه سایۀ جنگ را، سایۀ تعرّض دشمن را در طول این سالهای متمادی از سر این کشور رفع کرده، حضور مردم بوده است. بیانات در دیدار کارگران، به مناسبت روز کار و کارگر، در تاریخ 1396/02/10

[15] قَالَ کَلَّا إِنَّ مَعِیَ رَبِّی سَیَهْدِینِ ﴿شعراء، 62﴾ (موسى به آنان) گفت: چنین نیست، قطعاً پروردگارم با من است و مرا هدایت خواهد کرد. 
وقتی که این دو جمعیت به حدی رسیدند که دیگر همدیگر را از دور می‌دیدند، یعنی اینها میدیدند که آنها دارند می‌آیند، آنها هم اینها را می‌دیدند؛ قالَ اصحبُ موسی‌ اِنا لَمُدرَکون، پدرمان در آمد، از دست رفتیم؛ قالَ کَلّا اِنَّ مَعِیَ رَبّی سَیَهدین؛ ببینید این درس است: با خدا باشید، خدای متعال مگر وامیگذارد بنده‌ای را که با او باشد؟ بیانات مقام معظم رهبری در دیدار اعضای مجلس خبرگان رهبری، در تاریخ 1392/12/15

 

رای می دهم به آدمی که غش نمی کند به سمت انگلیس و آمریکا (علی رضا قزوه)

رای می دهم به آدمی که غش نمی کند به سمت انگلیس و آمریکا

آدمی که کار را نداده دست کدخدا

رای می دهم به بچه های زینبیه و حلب

رای می دهم به اشک های نیمه شب

آدمی که بی خیال نان مردم است

آدمی که هسته ی نبوغ را

توی چاله خاک می کند

بعد در خفا و آشکار

حال می کنند

با برادر  انگلیس

سایه های با مدال و بی نشان

افتخارشان  نه چون نشان افتخار همت است و باکری

خنده ی ژکوند می زنند با  "کری"

رای من  به آدمی که فکر می کند که آخر جهان  فرانسه  است نیست

قهوه ی فرانسوی

بدتر از هلاهل است و قهوه ی قجر

قهوه ی فرانسوی

 باعث زوال عقل و هوش می شود

جای هسته ای به نفت و پسته فکر می کنند

عاشقان چای  ترکمان و ترکمان قهوه

آدمان لفت و لیس

در سفارت فخیمه ی برادر انگلیس

هیچ گاه

رای من جماعت بنفش و زرد نیست

رای من به غیر رنگ درد نیست

رای می دهم به بچه های رنج

بچه های کربلای چار و پنج

رای می دهم به بچه های دردمند کوچه های زخمی دمشق

رای می دهم به عشق!

رای می دهم به آدمی که هیچ وقت

تیتر اول رسانه های صهیونیست نیست

رای من به هست، هست         

رای من به نیست، نیست!

علی رضا قزوه

شانه ات را دیر آوردی سرم را باد برد (حامد عسکری)

شانه ات را دیر آوردی سرم را باد برد

خشت خشت و آجر آجر پیکرم را باد برد

 

آه ای گنجشکهای مضطرب شرمنده ام

لانه ی بر شاخه های لاغرم را باد برد

 

من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند

نیمم آتش سوخت ، نیم دیگرم را باد برد

 

از غزلهایم فقط خاکستری مانده به جا

بیت های روشن و شعله ورم را باد برد

 

با همین نیمه همین معمولی ساده بساز

دیر کردی نیمه ی عاشق ترم را باد برد

 

بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت

وا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد

حامد عسکری

رضاجان است شاه مردم ایران، رضاخان نه! (محمدحسین ملکیان)

یکایک سر شکست آن روز اما عهد و پیمان نه

غم دین بود در اندیشه ی مردم، غم نان نه

شبی ظلمانی و تاریک حاکم بود بر تهران

به لطف حضرت خورشید اما بر خراسان نه

کبوترهای گوهرشاد بودیم و صدای تیر

پریشان کرد جمع یکدل ما را ، پشیمان نه

سراسر، صحن از فوج کبوترها چنان پر شد

که چندین بار خالی شد خشاب آن روز و میدان نه

یکی فریاد می زد شرمتان باد آی دژخیمان!

به سمت ما بیاندازید تیر، اما به ایوان نه

یکی فریاد سر می داد بر پیکر سری دارم

که آن را می سپارم دست تیغ و بر گریبان نه

برای او که کشتن را صلاح خویش می داند

تفاوت می کند آیا جوان یا پیر؟ چندان نه

دیانت بر سیاست چیره شد، آری جهان فهمید

رضاجان است شاه مردم ایران، رضاخان نه!

کلاه پهلوی هم کم کم افتاد از سر مردم

نرفت اما سر آن ها کلاه زورگویان، نه!

گذشت آن روزها، امروز اما بر همان عهدیم

نخواهد شد ولی اینبار جمع ما پریشان، نه!

به جمهوری اسلامی ایران گفته ایم "آری"

به هرچه غیر جمهوری اسلامی ایران: "نه"

کجا دیدی که یک مظلوم تا این حد قوی باشد

اگرچه قدرت ما می شود تحریم، کتمان نه

دفاع از حرم یعنی قرار جنگ اگر باشد

زمین کارزار ما تلاویو است، تهران نه!

محمدحسین ملکیان

گریبان پاره باید کرد، یا دل را ز سنگ خاره باید کرد؟

شب، امشب نیز
- شب افسردهٔ زندان
شب ِ طولانی پاییز -
چو شب‌های دگر دم کرده و غمگین
بر آماسیده و ماسیده بر هر چیز
همه خوابیده‌اند، آسوده و بی غم
و من خوابم نمی‌آید
نمی‌گیرد دلم آرام
درین تاریک بی روزن
مگر پیغام دارد با شما، پیغام
شما را این نه دشنام است، نه نفرین
همین می‌پرسم امشب از شمایی خوابتان چون سنگ‌ها سنگین
چگونه می‌توان خوابید، با این ضجهٔ دیوار با دیوار؟
الا یا سنگ‌های خارهای کر، با گریبان‌های زنّار ِ فرنگ آذین؟
نمی‌دانم شما دانید این، یا نی؟
درین همسایه جغدی هست و ویرانی
- چه ویرانی! کهن‌تر یادگار از دورتر اعصار -
که می‌آید از او هر شب، صداهای پریشانی
-"... جوانمردا! جوانمردا!
چنین بی اعتنا مگذر
ترا با آذر ِ پاک اهورایی دهم سوگند
بدین خواری مبین خاکستر ِ سردم
هنوزم آتشی در ژرفنای ِ ژرف ِ دل باقی ست
اگرچه اینک سراپا سردی و ویرانی و دردم
جوانمردا! بیا بنگر، بیا بنگر
به آیین ِ جوانمردان، وگرنه همچو همدردان
گریبان پاره کن، یا چاره کن درد ِ مرا دیگر
بدین سردی مرا با خویشتن مگذار
ز پای افتاده‌ام، دستم نمی‌گیرند
دریغا! حسرتا! دردا!
جوانمردا! جوانمردا ...."
مدان این جغد، نالان ورد می‌گیرد
بسی با ناشناسی که خطابش رو به سوی اوست
چنین می‌گوید و می‌گرید و آرام نپذیرد
و گر لختی سکوتش هست، پنداری
چُگور سالخورده اندُهان را گوش می‌مالد
که راه ِ نوحه را دیگر کند، آنگاه
به نجوایی، همه دلتنگی و اندوه، می‌نالد:
"... زمین پر غم، هوا پر غم
غم است و غم همه عالم
به سر هر دم رو می‌ریزد دم از سالیان آوار
غم ِ عالم برای یک دل ِ تنها
به تو سوگند بسیار استی غم، راستی بسیار ...."

الا یا سنگ‌های خارهای کر، با گریبان‌های زُنّاری
به تنگ آمد دلم - بیچاره - از آن ورد و این تکرار
نمی‌دانم شما آیا نمی‌دانید؟
درین همسایه جغدی هست، و ویرانی
- درخشان از میان تیرگی‌هایش دو چشم ِ هول وحشتناک -
که می‌گویند روزی، روزگاری خانه‌ای بوده ست، یا باغی
ولی امروز
( به باز آوردهٔ چوپان ِ بد ماند )
چنان چون گوسفندی، که‌اش دَرَد گرگی،
از او مانده همین داغی .
دلم می‌سوزد و کاری ز دستم بر نمی‌آید
الا یا سنگ‌های ِ خاره کر، با گریبان‌های زناری
نمی‌دانم کدامین چاره باید کرد؟
نمی‌دانم که چون من یا شما آیا
گریبان پاره باید کرد، یا دل را ز سنگ خاره باید کرد؟

در زندان درین همسایه ۱

در حیاط کوچک پاییز

مهدی اخوان ثالث

من این جا ریشه در خاکم (فریدون مشیری)

تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد

و اشک من ترا بدرود خواهد گفت.

نگاهت تلخ و افسرده است

دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است.

غم این نابسامانی همه توش وتوانت را زتن برده است.

تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.

تو با دست تهی با آن همه طوفان بنیان کن در افتادی.

تو را کوچیدن از این خاک ،دل بر کندن از جان است. تو را با برگ برگ این چمن پیوند پنهان است.

تو را این ابر ظلمت گستر بی رحم بی باران

تو را این خشکسالی های پی در پی

تو را از نیمه ره بر گشتن یاران

تو را تزویر غمخواران ز پا افکند

تو را هنگامه شوم شغالان

بانگ بی تعطیل زاغان

در ستوه آورد.

تو با پیشانی پاک نجیب خویش

که از آن سوی گندمزار

طلوع با شکوهش خوشتر از صد تاج خورشید است

تو با آن گونه های سوخته از آفتاب دشت

تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت

که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است

تو با چشمان غمباری

که روزی چشمه جوشان شادی بود

و اینک حسرت و افسوس بر آن سایه افکنده ست

خواهی رفت.

و اشک من ترا بدروردخواهد گفت

 

من اینجا ریشه در خاکم

من اینجا عاشق این خاک از آلودگی پاکم

من اینجا تا نفس باقیست می مانم

من از اینجا چه می خواهم،نمی دانم؟!

امید روشنائی گر چه در این تیره گیهانیست

من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم

من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی

گل بر می افشانم

من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید

سرود فتح می خوانم

و می دانم

تو روزی باز خواهی گشت

فریدون مشیری

یک با یک برابر نیست (خسرو گلسرخی)

معلم پای تخته داد میزد
صورتش از خشم گلگون بود
و دستانش به زیر پوششی از گرد پنهان بود
ولی آخر کلاسیها
لواشک بین خود تقسیم می کردند
وآن یکی در گوشه‌ای دیگر «جوانان» را ورق می زد.
برای اینکه بیخود های‌و هو می کرد و با آن شور بی‌پایان 
تساویهای جبری را نشان می‌داد
با خطی خوانا بروی تخته‌ای کز ظلمتی تاریک
غمگین بود
تساوی را چنین بنوشت : یک با یک برابر است
از میان جمع شاگردان یکی‌برخاست

همیشه یک نفر باید بپاخیزد...

به آرامی سخن سر داد:
تساوی اشتباهی فاحش و محض است
نگاه بچه‌ها ناگه به یک سو خیره گشت و 
معلم مات بر جا ماند
و او پرسید: اگر یک فرد انسان، واحد یک بود
آیا یک با یک برابر بود؟
سکوت مدهوشی بود و سوالی سخت
معلم خشمگین فریاد زد آری برابر بود
و او با پوزخندی گفت:
اگر یک فرد انسان واحد یک بود
آنکه زور و زر به دامن داشت بالا بود و آنکه
قلبی پاک و دستی فاقد زر داشت پایین بود؟
اگر یک فرد انسان واحد یک بود
آنکه صورت نقره گون، چون قرص مه می‌داشت بالا بود
وآن سیه چرده که می نالید پایین بود؟
اگر یک فرد انسان واحد یک بود
این تساوی زیر و رو می شد
حال می‌پرسم یک اگر با یک برابر بود
نان و مال مفتخواران از کجا آماده می‌گردید؟
یا چه‌کس دیوار چین‌ها را بنا می‌کرد؟
یک اگر با یک برابر بود
پس که پشتش زیر بار فقر خم می‌گشت؟
یا که زیر ضربه شلاق له می‌گشت؟
یک اگر با یک برابر بود
پس چه‌کس آزادگان را در قفس می‌کرد؟
معلم ناله‌آسا گفت:
بچه‌ها در جزوه‌های خویش بنویسید:
یک با یک برابر نیست....... "

خسرو گلسرخی